The love and memories.

ในเวลาที่เขียนเรื่องราว วันนี้ ได้ฟังเพลงของ วลีลักษณา ในโพสต์ "เวิ้งเทวษ" ไปด้วย
ด้วยความที่ชอบในเพลงที่บรรเลงแบบเศร้าๆ
หลายๆครั้ง ก็แวะไปนั่งฟัง ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่า ..คิดถึงสิ่งใด แต่ คล้ายๆได้กลับไปอยู่ในอดีต ที่เคยพลัดพรากมา


..คงได้พบเจอกันแล้วในชาตินี้ แต่ ไม่รู้ว่า..ใช่คนที่เราเคยพบในชาติที่แล้ว หรือไม่


นานมาแล้ว..เมื่อครั้งที่ยังเล็กอยู่ แม้จะยากจนบ้าง แต่ก็อบอุ่นเหลือเกิน จนไม่อยากจะห่างไปไกลๆ
แต่ก็จำต้องห่าง ด้วยต้องไปอยู่กับเพื่อนๆ ในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าและยากจน


แม้ไม่มี พ่อ เหมือนอย่างคนที่เขาพร้อมหน้า แต่..แม่ก็ให้ความรักได้ ไม่ต่าง
ไม่ยอมให้ลูก หิว..ถึงตัวจะต้องอด
ไม่อยากให้ลูก หนาว..แม้ตัวจะต้องเจ็บ เหน็บหนาว
ดิ้นรน ค้นหามา ให้ แม้จะต้องทุกข์ยาก เหงื่อท่วมกาย เหนื่อยแสนเหนื่อยเพียงใด
บางครั้ง ถึงต้อง ขอ แม่ก็ทำ เพื่อลูกๆ


วันนี้ลูกๆ มีการงานทำแล้ว แม่กลับต้องแก่ลง หนำซ้ำ แม่ก็ต้องอยู่กับโรคเบาหวานมานานกว่า 20 ปี
วันนี้ หมอบอกว่า.. การทำงานของไต ที่แม่ต้องกินยาและฉีดยาทุกวัน เหลือน้อยเต็มทีแล้วนะ
การทำงานของไต อยู่ในระยะสุดท้าย เพราะแม่ แก่มากด้วย โอกาสที่จากไปมีได้ทุกวัน ทุกเวลา


..น้ำตาคลอ บ้างเมื่อยามที่คิดถึง คำที่หมอบอก..
ในยามนี้ แม่ยังมีความสุข ยังทานข้าวได้ เดินไปมาได้ ยิ้มได้ ออกกำลังกายอยู่เสมอ
สลับกับอาการกำเริบของไตบ้าง บางครั้งก็เป็นไข้
แต่ลูกก็ไม่ได้ปล่อยให้แม่ อยู่คนเดียว ลูกทุกคน เฝ้าดูแลแม่ อยู่ทุกวัน..
เปรียบกับ คนข้างบ้านที่เป็นโรคเบาหวานเหมือนกัน แต่ไม่มีลูกๆ อยู่ข้างๆ
ต้องอยู่คนเดียว อย่างน่าสงสาร


แม้..จะเหลือเวลาอีกไม่นานนัก
แม้..จะรู้ว่า เวลา ของการที่ต้องจาก กัน ใกล้เข้ามาทุกวัน
แม้..จะรู้สึก เสียดาย บ้างกับการที่ได้อยู่ร่วมชาติ ความเป็น แม่ ลูก กัน คงมีเพียงหนึ่งครั้ง


แต่ลูก ก็ไม่ได้เสียใจ เพราะ ชาตินี้ ลูกๆได้ปฏิบัติ กับแม่ถือเป็นการทดแทนค่าน้ำนม บ้างแล้วมิได้ขาด
แม่ อยากกินอะไร อยากได้อะไร ลูกๆ ก็หามาให้แล้ว เมื่อครั้งที่ยังอยู่ ถึงแม้อย่างเดียวที่ทำไม่ได้คือ
ให้แม่หายจากโรคที่เป็นอยู่ เพราะใครๆก็ช่ายไม่ได้


ได้แต่ รอ..เวลา ที่แม่ จะจากลูกๆไป ด้วยความหมดห่วงในสิ่งใดๆ เท่านี้
แม้จะรู้ ทั้งรู้        ก็เพียงเสียใจ...ร้องไห้ ถึงแม่  ด้วยความคิดถึง...

บันทึกใต้เงาจันทร์..ถึงแม่